Walvisspotten

De één na laatste dag is aangebroken en wel in alle vroegte. 5:30 ging de wekker 5:45 staat Samman klaar. Er is een klein oponthoud, de bus doet het niet. Gelukkig met 3 man duwen ze de bus en begint hij weer te lopen. We stappen in en ook Samman zijn zoon gaat mee. Op naar de boot, we gaan Walvis spotten. Ze schijnen in de buurt te zijn. Gisteren zijn er een aantal gevonden. Voordat we vertrekken krijgen we een reddingsvest uitleg en een pil tegen zeeziekte. De golven zijn hoog de zee is ruig dus ik zeg "kom maar op met die pil" helaas hebben we 2 eigenwijsjes die geen pil willen. Oké dat moeten ze zelf maar weten. In de haven is de zee nog rustig maar zodra we de volle zee opgaan zitten we in een Kermis attractie we worden heen en weer geslingerd van voor naar achter van links naar rechts (hé daar ken ik een liedje van!) Laten we hopen dat we geluk hebben en dat we walvissen dicht bij zwemmen. Na een half uurtje varen wordt de eerste walvis waargenomen, ik zie in iedere golf een walvis staart dus ik heb mijn vizier nog niet helemaal scherp staan. Ondertussen wordt Roos steeds stiller en witter. Wij zitten op het bovendek en op het onderdek heeft er een passagier al aardig last van zeeziekte en laat dit behoorlijk blijken. Her en der worden de eerste zakjes uitgedeeld. Roos houdt haar creamcracker ook niet binnen en ook Mart wil graag een zakje. Ondertussen spotten we de eerste walvis. Het blijft lastig om tussen de bruine golven de rug van de walvis te zien maar gelukkig spuiten ze af en toe water de lucht in. We proberen foto's te maken maar dat valt niet mee met 2 zieke kinderen die graag terug willen terwijl het net begonnen is. Een bemanningslid legt uit dat de walvis rondjes zwemt en zo'n 12 tot 15 minuten onder water blijft en dan weer boven komt. De mannen kennen het rondje. Er wordt met meerdere boten gevaren en ze houden elkaar op de hoogte als ze iets zien. De zee blijft een zeer hobbelige weg en Mart en Roos willen nog maar één ding en dat is terug. We krijgen nog wat ruggen en staarten te zien en dan gaan we terug om 9:30 zijn we weer in de haven waar Samman ons weer staat op te wachten. Hij heeft dit uitje aan zich voorbij laten gaan hij heeft last van zeeziekte maar hij heeft zijn zoon meegestuurd. Geen idee of die nog een beetje heeft genoten. Dit was wat mij betreft een "once in a live time experience" ik zeg niet dat ik het nooit meer zal doen maar volgende keer zonder een ruige zee, dat zou de reis een stuk aangenamer maken. De kids duiken hun bed in. Iedereen voelt de golven nog in zijn lijf. Wij nemen een kop thee om de maag weer wat tot rust te brengen en lezen de hoogte punten van de olympische spelen in Rio even door op nu.nl. voor de rest staat er niets op de planning vandaag.